|
Omschrijving |
Sandler speelt Barry Egan, een sullige groothandelaar in toiletartikelen die zijn leven doorbrengt in zo goed als volslagen eenzaamheid. Barry is een slachtoffer, zien we vanaf het begin. Hij heeft zeven zussen die schijnbaar enkel leven om hem het leven zuur te maken. Ze noemen hem een mietje, ze herinneren hem constant aan de meest genante momenten uit zijn jeugd, en dat dan nog liefst wanneer er vreemden bij zijn. En wat nog het ergste is – ze doen het met de glimlach. Alsof ze absoluut geen kwaad in de zin hebben.
Ondertussen heeft Barry het moeilijk om contact te leggen met mensen. Confrontaties gaat hij uit de weg, en hoewel het nooit met zoveel woorden wordt gezegd, valt het te betwijfelen of hij ooit al wel eens met een vrouw is uitgeweest. Aan één van zijn schoonbroers vraagt hij het nummer van een psychiater. Waarom? Omdat hij zichzelf niet zo graag mag.
Dit alles zorgt ervoor dat Barry een emotionele tijdbom is geworden, die op elk moment kan afgaan. Af en toe zien we voorbodes van de vreselijke agressie die hij continu onderdrukt – Barry trapt een verandadeur in, slaat het toilet van een restaurant aan diggelen, enz... We krijgen de indruk dat hij een man is die zich wanhopig vastklampt aan de schijn van een normaal leven, met een normale job – hij is het soort mens over wie we lezen in de krant, nadat hij ofwel zichzelf, ofwel anderen van kant heeft gemaakt uit pure frustratie met zijn leven.
Maar er is – misschien – hoop voor hem, wanneer hij Lena ontmoet (Emily Watson), een vrouw die geen vragen stelt, die hem niet kleineert en hem schijnt te willen aanvaarden voor wie en wat hij is. De vraag is natuurlijk of Barry ondertussen te ver weg is gezakt in zijn sociaal isolement om van de gelegenheid tot liefde gebruik te kunnen maken. |
